Sayfamızda Edip Cansever Sözleri, En Güzel Edip Cansever Sözleri, Edip Cansever Şiirlerinden Alıntılar yer almaktadır.
Ne çıkar siz bizi anlamasanız da.
Ne gelir elimizden insan olmaktan başka.
İnsan bazen ağlamaz mı bakıp bakıp kendine.
Niye olmalı öyleyse. Aşk mutlu bir sürgünlükse.
Ben sanki bir gazetenin hiç okunmayan yerlerindeyim.
Ve mutluluk bir kibrit çöpü. Artık ne kadar yanarsa.
Bir bakın, uyanıp kalkınca çocuk olmalarım var benim.
Çıkmazlarda üst üste birikmiş ufuklar kadar derindim.
Sanki hiç kimselerin kullanmadığı bir gün kalmış bana.
Çünkü sen, sen benim sevmemin başlangıcısın olsa olsa.
Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk, hiçbir yere gitmiyor.
Çok uzaklara bakmaktır, diyoruz, durmadan saate bakmak.
İnsanın insana verebileceği en değerli şey yalnızlıktır.
Kimsenin öldüğü yok, yaşadığı da herkes biraz var o kadar.
Uyurken uyandırılmış gibi Beni bir sardunya büyüttü belki.
Bana kalbimdesin deme! Bilirsin, kalabalık yerleri sevmem.
Değilsek de yakın, birbirimize uzak da sayılmayız büsbütün.
Tek ihtiyacım neydi biliyor musun? Bir papatya yaprağı daha.
Yaşamım bir şarkıcının iç çekme anıdır, beş mevsim yaşarım yılda.
Sarılıp gövdesine sımsıkı, bir kadın kendini doğurabilir isterse.
Biliyorsun, bizim her türlü yalnızlığımız yeni bir dil olacak yarın.
Kısa bir gülümseme yürüdü dudaklarından. Benim dudaklarıma da geçti.
Biliyor musun az az yaşıyorsun içimde. Oysaki seninle güzel olmak var.
Bir canavar gibi düşünün isterseniz, herkes kendi düşündüğüyle kalacak.
Bakmayın etrafımda çok insan dolandığına; sırılsıklam yalnızım aslında.
Nedensiz bir çocuk ağlaması bile, çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır.
Ben yorgunum anlamaktan, bir duvar, bir tebeşir gibi yazmaktan yazılmaktan.
Doğasın sen, doğasın, yarat beni yeniden. Ey yalnızlığımı kuşatan yalnızlık.
Hava soğudu Kasım’ın son günleri. Kar yağacak bembeyaz olacak unutulmuşluğum.
Bir mektup, bir telgraf alındışı değil unutulmuş bir sevdadır kapısını çalan.
Bugün de başlamayı unutuyoruz. Herkes birbirine bakıyor. Bulan bulana kendini.
Oysa allah sevdiğine kavuştursun. Diyen hiç bir dilenciyi boş geçmemiştim ben.
Hiçbir dilde söylenmemiş, hiçbir dilde yazılmamış, sözler ve şarkılar içindeyim.
Susarak katlanıyoruz her mutsuzluğa. Saatlendiriyoruz günü. Bölüyoruz dakikalara.
Bu aralar ellerim hep üşür benim. Doktor ‘kansızlık’ der, ben ‘sensizlik’ derim .
Sanki hiçbir şey uyaramaz içimizdeki sessizliği, ne söz, ne kelime, ne hiçbir şey.
Başka değil, yokluğu görmek için. Kirli ağustos! Göz kapaklarımı da yaktım sonunda.
Kim ne derse desin ben bu günü yakıyorum, Yeniden doğmak için çıkardığım yangından.
Acılar da acılaşıyor gittikçe sanki, bir azarlanmayla ölümünü düşünen çocuklar gibi.
Susmanın su kenarındayız bugün. Ne kadar sevgiyle konuşsak. Korkuyoruz göz göze gelince.
Bazen diyorum ki onu kafama takmamalıyım. Sonra da diyorum ki; önce kalbimden atmalıyım .
Güç iştir çünkü bir tarihi insan gibi yaşamak. Bir hayatı insan gibi tamamlamak güç iştir.
Elbette bir ustalıktır bizim sevgimiz.mutlu bir yolcu gibi yol kenarlarındakilere el eden.
Ve zaman dediğimiz nedir ki Ahmet Abi. Biz eskiden seninle, İstasyonları dolaşırdık bir bir.
Güneş mi batarmış bir özel ismi bitirir gibi yanmış bir ağacın yaprakları mıymış kımıldayan.
Sevgiler gönderirdi nedense utanırdı da bundan gönderir gönderir geri alırdı bir gücenikliği sonra.
Bir sokakta bir aşağı bir yukarı. Saatlerce dolaşanların hemen hemen bildiği. Amansız bir güceniğim.
Uzanır kırlara doğru, Yalnızlığı olan. Bu saatte sessizlik acıdır, Gelecektir parka yalnızlığı duyan.
Sınırsız bir uykusuzluktur böyle. Her yolculuğum benim. Koşuşan geyiklerle dopdolu. Ve uçan balıklarla.
Sormayın artık her gün ‘nasılsın’ diye.! Nasılsa adet olmuş iyiyim demek. Kötüyüm ben hem de çok.! Kime ne?
Doğanın bana verdiği bu ödülden çıldırıp yitmemek için iki insan gibi kaldım. Birbiriyle konuşan iki insan.
İnsanın insandan başka dayanağı yok. Yalnızlık bile, başka insanların varlığı bilindikçe bir anlama kavuşuyor.
Öyle bi çık ki karşıma her baktığımda ilk defa görüyormuşum gibi, az kalsın oluyormuşum gibi’ hissedeyim seni .
Bazen arkana bile bakmadan gitmek istersin. Öyle herşeyi bırakmana felan da gerek yok. Anıları bırakabilsen yeter .
Bu yüreğe bu kadar acı fazla dersin bazen kendine. Ama hata bizde. Küçücük bir yürekle kocaman sevmek ne haddimize !
İçime siner mahallenin kokusu. Gökyüzü karışıksa kuşların işi. Ya içim içime sığmıyorsa. Ne denir kötüdür insanların gidişi.
Neden aklıma geliyor istasyon büfesindeki durusun.hava soğudu -kasımın son günleri- kar yağacak, bembeyaz olacak unutulmuşluğum.
Ah şu yağmurlar durmasa ya, ne güzel ıslanıyor ilkyaz, ne güzel ne güzel ne güzel, denize zorla sokulmuş, ağlamaklı bir çocuk gibi.
Kimse görmüyor bizi. Göremezler ki. Uçup uçup konuyoruz yerlerimize. Bir konfeti demetinden kopmuş gibi. Düşlerimizden saçılmış gibi.
Sanırım hiçbir şeyin öyle pek tamamlanmadığı. Bir çağda yaşıyordum. Ve bütün eksik kalmaların. Sessiz ve ünü olmayan bir tanığıydım ben.
Ama biz dağınık kaldık. Sevgimizle, sevgisizliğimizle. Mutluluğumuzla, mutsuzluğumuzla. Özlemlerimizle, yitikliğimizle. Her neyse, her neyse.
Sedef kakmalı bir tramvay geçiyor yakınımızdan. İnce bir org sesini sürükleyerek. Benekli bir örtü çekiyor üstüne dünya. Hepimiz kayboluyoruz.
Bırakmak bırakılmak demeyelim. Durmadan yer değiştiriyor anlamlar da. Ben ki bir boşluk kadar büyümüşüm bu yüzden. Sanki kış aylarında bir uçurumda.
Sevmelerin ustasıyız, güzel şaşkınlıkların. Önce yüreklerimizi alıştırmışız buna, sonra kafalarımızı. Ki bu yüzden içimiz hiçbir zaman yoksul değil, Yoksul olmadı.
Sana her zaman söylüyorum senin yüzünde gülmek var. Bakınca bir yaşama ordusu çıkıyor aydınlığa. Bir çiçek geliyorsun yer altı çevresinden. Bir kartal gidiyorsun çıplağın ayaklarla.
